Երբ կարդում ես որևէ ստեղծագործություն, բառերի միջոցով հեշտորեն կարողանում ես ներթափանցել հեղինակի ներաշխարհ ու գոնե կռահել, թե նա իրականում ինչ էր ուզում ասել: Նկարչության մեջ այդպես չէ: Գծեր են, գույներ: Չեն խոսում, միայն զուսպ կանգնում են քո առաջ: Մտքիցդ առաջ էներգետիկ դաշտն է ընկալում նկարը, հետո ներծծվում է արյանդ մեջ, հասնում է սիրտ, հետո նոր միայն ուղեղ:
Այդպիսինն էր իմ և այս նկարի հետ առաջին հանդիպումը...
Համացանցում ինչ-որ մի տեղ հանդիպեցի այս նկարը: Անկախ ինձանից ինչ-որ մի բան ստիպում էր անընդհատ նայել ու չկտրվել: Որոշ ժամանակ անց կրկին հանդիպեցի՝ հիպերռեալիստ նկարների մասին հոդված էր: Ու զգացողություններս կրկնապատկվեցին, երբ իմացա, որ իմ համար աշխարհի ամենատաղանդավոր մարդու ազգանունը վերջանում է յան-ով:
Նկարից ինձ նայող հայացքի մեջ տեսնում էի իմ մտքերի ու հույզերի արտացոլանքը: [Զարմանալի է, երբ տատիկս հեռախոսիս էկրանին տեսավ այս նկարը, վստահ էր, որ ես եմ ու մե՜ծ դժվարությամբ կարողացա նրան հակառակը համոզել:]
Չգիտեմ, ավելի շատ ուզում եմ իրականում տեսնել նկա՞րը, բնորդուհու՞ն, թե՞ նկարչին...
Նկարիչը արմատներով Գյումրեցի Նյույորքաբնակ Տիգրան Ձիթողցյանն է:
Ձեռքերի վրա արտացոլվող դեմքերի դիմանկարների շարքը անվանել է "Mirror": Դիտեք նկարներն այստեղ:
Նրա աշխատանքներից ևս մի քանիսը, որոնք ստիպում են իրենց նայել շունչդ պահած, ու անընդհատ կրկին նայելու անհագուրդ ցանկությամբ.
 |
| Self Portrait |
 |
| Reflection |
 |
| Family Mirror |
Հարցազրույցը հրապարակված է մայիսի10, 2014թվին:
Կաննում Միդեմ փառատոնին Տիգրանի աշխատանքները ևս ներկայացված են եղել.
Հունիսի 19-ին բացվելու է Տիգրան Ձիթողցյանի ցուցահանդեսը Երևանում: Անկեղծ ասաց մի փոքր վախենում եմ: Կարո՞ղ է չհանդիպեմ այն հրաշքին, որը տեսել եմ համացանցում. կարո՞ղ է չունենամ նույն զգացողությունները, ինչ ստացել եմ համակարգչի էկրանից:
Ծնունդիցս 10 օր առաջ գնալու եմ ներշնչվելու, վերափոխվելու, վերածնվելու, ապրելու համար նոր լիցքեր ստանալու:
Հ.Գ. Դժվար էր գրել ստեղծագորությունների մասին, որոնք դեռ չեմ տեսել:
Comments
Post a Comment