Անվերնագիր

Առավոտ էր: Արարատյան դաշտավայրի աշնանային առավոտներից մեկը: Ամառվա տապից հետո հաճելի, մեղմ շոյող մաքուր օդ, մեկ գավաթ սուրճ, դրական հաճելի մտքեր ... օրը սկսված է: Բոլորը շտապում են: Գործի, դասի շտապող օպտիմիստ երիտասարդություն, սև համազգեստով, ամպամած եղանակին անպայման սև արևային ակնոցներով ինքնավստահ մարդիկ, սովետից դարակներում մնացած «կոսմեծիկայով» պռտված «ծյոծկաներ»,  նյարդային, շտապող քայլեր, հանգիստ ու հանդարտ մարշուտկային սպասող համեստ քաղաքացիներ  ու մարդկային հոծ բազմությամբ ընկղմված մարշուտկաներ .... սա իմ Երևանն է:
Մարշուտկանները գալիս են, մարդիկ նստում են, գնում.... ու թե ինչպե՞ս են տեղավորվում .... 

59-ի հերթն էլ հասավ: Նստելու տեղ էլ կա: Դուռը բացում էի, մոտեցավ մի "ծյոծկա".

-Կոմիտաս գնու՞մ է:
-Գնում է:
Բացեցի դուռը, նստեցինք: Հարցնում է վարորդին.
-Կոմիտաս մինչև վե՞րջ է գնում:
-Գնում է,-պատասխանեցին:

Գնացինք:

-Երաժշտությունը անջատե՛ք: Դցք,դցք.. էտ ի՞նչ է:
-Երաժշտությունը անջատե՛ք կամ փոխե՛ք:
-Դցք,դցք... դա երաժշտություն չէ:

Կամաց երաժշտություն էր, սովորական դցք,դցք ու երևի ռադիո էր, ուղղակի կողքից միացրած:
Վարորդը փոխեց երաժշտությունը: Ռուսական չհաջողված «բլատնո» : Տիկինը էլի դժգոհ էր: Ուղևորներից մեկը հարցրեց, թե նա ինչ է ուզում, թող ասի դա միացնի վարորդը: (Բայց վարորդը D՞J է )
- Դե արդեն պարզ է իրա ռեպեռտուառը. ոչ մի երաժշտություն էլ պետք չէ, թող անջատի:
Այդ խոսքի վրա մարշուտկայի մեջ սկսեց հնչել Հարութ Փամբուկչյանի զրնգուն, հոգեցունց ձայնը: Ինքնավստահ, գոռոզ տիկինը մի վարկյանում դարձավ նուրբ, խոցելի մի տիկին, ով հուզված աչքերով պատուհանից դուրս էր նայում, ու , երևի, իր աչքի առաջ, հոգու նուրբ լարերի վրայով անցնում էին իր երիտասարդ օրերը:

-Մորքուրը գո՞հ է, վերջապես խոսեց վարորդը, - հը՞ն, մորքուրը գո՞հ է:
Տիկինը լուռ էր: Մոտ 2-3 րոպե հետո կիսաձայն, հուզմունքը հազիվ թաքցնող դողդողացող ձայնով  ու ստիպված որևէ բան ասելու համար անտարբեր տոնով շշնջաց դիմացի նստած կնոջը.
-Ճաշակի բարձրակետն է սա:
Արդեն իմ կանգառում էի: